Το The 15:17 to Paris (Αναχώρηση για Παρίσι 15:17) είναι ακόμα μια ταινία του Clint Eastwood με θέμα τον ηρωισμό. Έναν ηρωισμό που στις ταινίες του συχνά ταυτίζεται με τον πατριωτισμό και δη, τον Αμερικανικό. Με τρεμάμενη κάμερα, αδιάφορους διαλόγους και μέτριες, στην καλύτερη περίπτωση, ερμηνείες, το The 15:17 to Paris δεν καταφέρνει όχι μόνο να μιλήσει για το πρόβλημα της τρομοκρατίας, αλλά ούτε καν να αποτελέσει κινηματογραφική εμπειρία.
Η ταινία μεταφέρει στην οθόνη το περιστατικό που έλαβε χώρα τον Άυγουστο του 2015 στο τρένο που εκτελούσε τη γραμμή Άμστερνταμ – Παρίσι. Ένας άντρας άνοιξε πυρ κατά του συνόλου των επιβατών και κάποιοι επιβάτες αποπειράθηκαν να τον σταματήσουν. Ανάμεσα τους τρεις νεαροί, μέλη του Αμερικανικού στρατού, οι οποίοι κατάφεραν να εκμεταλλευτούν το μπλοκαρισμένο όπλο της επίθεσης και να την σταματήσουν. O Eastwood συχνά επιλέγει να μεταφέρει ιστορίες που εκθειάζουν τον πατριωτισμό, όμως το The 15:17 to Paris (Αναχώρηση για Παρίσι 15:17) δεν έχει τη συνοχή που είχαν ταινίες όπως το American Sniper, το όποιο είχε καταφέρει να ισορροπήσει το βαθιά αμερικανικό μήνυμα του με σωστούς ρυθμούς και ερμηνείες, που τουλάχιστον επέτρεπαν στο κοινό να διασκεδάσει.
Το The 15:17 to Paris (Αναχώρηση για Παρίσι 15:17) μοιάζει σχεδόν με μια πειραματική ταινία. Η επιλογή του γνωστού σκηνοθέτη να χρησιμοποιήσει τους ίδιους τους πρωταγωνιστές του περιστατικού ως ηθοποιούς, οδηγεί σε μια ερασιτεχνική αναπαράσταση που ίσως θα ταίριαζε σε κάποιο ντοκιμαντέρ και όχι σε κινηματογραφική ταινία. Όμως, οι ερμηνείες δεν αποτελούν το μόνο ελάττωμα της ταινίας. Ο Eastwood επιλέγει να διαθέσει πολύ χρόνο στην προϊστορία του περιστατικού και στους ήρωες της ιστορίας, παρά στην ίδια την ιστορία. Η προσπάθεια αυτή της καταγραφής του κλίματος και των σκέψεων των νέων που μεγάλωσαν στη σκιά της πτώσης των δίδυμων πύργων, οδηγεί στην παρουσίαση του στρατού με έναν ενοχλητικό ιδεαλισμό και στη μονόπλευρη παρουσίαση ενός είδους ηρώων.
Οι ερμηνείες των ηθοποιών που μπλέκονται σε αυτή την περίεργη ιστορία με τους πραγματικούς ήρωες, όπως αυτή της Jenna Fischer, μπορούν να χαρακτηριστούν ως μέτριες, αλλά και πάλι χάνονται μέσα σε μια σειρά άνευρων διαλόγων που δεν προσφέρουν τίποτα στην ιστορία και, ουσιαστικά, υποτιμούν την αληθινή φύση του ηρωισμού και της πράξης του. Οι συχνές αναφορές στον Θεό και στην Αμερική κουράζουν, όσο και η τρεμάμενη κάμερα του Clint Eastwood που μοιάζει να είναι εκτός φόρμας στη μεγαλύτερη διάρκεια της ταινίας.
Το The 15:17 to Paris (Αναχώρηση για Παρίσι 15:17) είναι μια κουραστική αναπαράσταση του Αμερικανικού ιδεαλισμού και ηρωισμού, βασισμένη σε ένα πραγματικό γεγονός που ουσιαστικά ποτέ δεν αγγίζει.
Σκηνοθεσία: Clint Eastwood
Πρωταγωνιστούν: Anthony Sadler, Alek Skarlatos, Spencer Stone, Judy Greer, Jenna Fischer και Ray Corasani
 είναι ακόμα μια ταινία του Clint Eastwood με θέμα τον ηρωισμό. Έναν ηρωισμό που στις ταινίες του συχνά ταυτίζεται με τον πατριωτισμό και δη, τον Αμερικανικό.){kind=link}