Κριτική | After the Hunt (Μετά το Κυνήγι)

T ο After the Hunt (Μετά το Κυνήγι) του Luca Guadagnino είναι μια φιλόδοξη δημιουργία που προσπαθεί να αγγίξει ζητήματα εξουσίας, προνομίου και ηθικής ευθύνης, χωρίς να καταλήγει ποτέ σε μια καθαρή θέση. Παρά τις εξαιρετικές ερμηνείες και την τεχνική αρτιότητα, η ταινία δείχνει να εγκλωβίζεται στη δική της σοβαροφάνεια, χάνοντας την ευκαιρία για πραγματική συναισθηματική ή νοηματική σύνδεση.

Ο Luca Guadagnino επιστρέφει με το After the Hunt, ένα φιλόδοξο δράμα που μοιάζει να κουβαλά το βάρος μιας μεγάλης «δήλωσης». Το φιλμ διαδραματίζεται στους κύκλους του Yale, όπου μια καθηγήτρια φιλοσοφίας μπλέκεται σε ένα σκάνδαλο που ξυπνά μνήμες από το παρελθόν της. Ο Guadagnino παίζει με θέματα όπως η ηθική, η αλήθεια και η εξουσία, αλλά η ταινία μοιάζει περισσότερο με διάλεξη παρά με ζωντανή αφήγηση. Αντί να αναπτύσσει ιδέες, τις παραθέτει επιφανειακά, αφήνοντας τον θεατή να αναρωτιέται τι θέλει τελικά να πει.

Αυτό που τη σώζει είναι οι ερμηνείες. Η Julia Roberts δίνει μια από τις πιο ώριμες και εσωτερικές ερμηνείες της, ενσαρκώνοντας την Alma με ένταση και αινιγματικότητα. Ο Andrew Garfield και η Ayo Edebiri είναι εξαιρετικοί, αν και το σενάριο τους προδίδει συχνά, αφήνοντάς τους χωρίς στήριγμα. Ο Guadagnino διατηρεί το οπτικό του στιλ με πλούσια φωτογραφία, λεπτομέρειες στη σκηνοθεσία και έντονη συναισθηματική ατμόσφαιρα, όμως το ανομοιογενές σενάριο και οι δήθεν «βαθυστόχαστοι» διάλογοι κάνουν την εμπειρία κουραστική.

Αισθητικά, η ταινία είναι αψεγάδιαστη. Η χρήση φωτός και κίνησης, οι ασαφείς κοντινές λήψεις και η εσωτερική ένταση στις σκηνές δείχνουν τη μαεστρία του σκηνοθέτη. Το soundtrack των Trent Reznor και Atticus Ross, αν και δυνατό, εντείνει το χάος αντί να το συγκρατεί. Αυτά τα σκόρπια δείγματα μεγαλοφυΐας λειτουργούν περισσότερο ως υπενθύμιση του τι θα μπορούσε να ήταν η ταινία, αν δεν είχε παρασυρθεί από την ίδια της την έπαρση.

Στο τέλος, το After the Hunt είναι ταυτόχρονα απογοητευτικό και γοητευτικό. Μια ταινία που πιστεύει πως κάνει δηλώσεις, ενώ στην πραγματικότητα παλεύει να αρθρώσει πρόταση. Ένα έργο για τη «σημασία του να φαίνεσαι σημαντικός» — και ίσως, άθελά του, γίνεται το ίδιο ένα τέτοιο παράδειγμα. Όμορφο, φιλόδοξο, αλλά χωρίς ψυχή.