Κριτική | Avatar: Fire and Ash (Avatar: Φωτιά και Στάχτη)

Το Avatar: Fire and Ash του James Cameron φτάνει στις αίθουσες ύστερα από χρόνια προσμονής και με τεράστιο βάρος προσδοκιών. Ο Cameron αποδεικνύει ξανά πως κινείται σε κλίμακα που ελάχιστοι μπορούν να προσεγγίσουν, με ένα έργο επιβλητικό, καθηλωτικό και τεχνικά εξαντλητικό. Η Πανδώρα παραμένει ένας από τους πιο ολοκληρωμένους κινηματογραφικούς κόσμους, και η εμπειρία της προβολής σε μεγάλη οθόνη, μοιάζει περισσότερο με βιωματικό ταξίδι παρά με απλή παρακολούθηση μιας ιστορίας, ακόμη κι αν αυτό το δέος δεν στηρίζεται πάντα επαρκώς απο την αφήγηση.

Σε επίπεδο εικόνας και τεχνικής εκτέλεσης, η ταινία αγγίζει την τελειότητα. Τα οπτικά εφέ και οι σκηνές δράσης, ιδιαίτερα στις μεγάλες συγκρούσεις, είναι εντυπωσιακά. Η εμμονή του Cameron στη λεπτομέρεια αποτυπώνεται παντού: στον φωτισμό, στις υφές, αλλά και στον τρόπο που διαφορετικές φυλές των Na’vi αποκτούν ξεχωριστή ταυτότητα μέσα από τον σχεδιασμό, την κίνηση και τον ήχο. Η εισαγωγή της φυλής της Στάχτης και της Varang προσθέτει έναν πιο σκοτεινό τόνο στο σύμπαν του Avatar, ανοίγοντας νέες ιδεολογικές και πνευματικές συγκρούσεις στην Πανδώρα.

Ωστόσο, η ταινία αντιμετωπίζει προβλήματα ρυθμού και αφηγηματικής πειθαρχίας. Με διάρκεια που ξεπερνά τις τρεις ώρες, πολλές σκηνές επαναλαμβάνουν γνώριμα μοτίβα, ενώ ορισμένες πλοκές παρατείνονται χωρίς ουσιαστικό λόγο. Κάποιες επιλογές του Jake Sully προκαλούν κόπωση, ενώ το στρατιωτικό σκέλος και το φινάλε θυμίζουν έντονα τις προηγούμενες ταινίες της σειράς. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν δυνατές συναισθηματικές στιγμές, κυρίως μέσα από τη Neytiri, της οποίας ο πόνος και η οργή παραμένουν ο συναισθηματικός πυρήνας της ιστορίας, αλλά και μέσα από τα παιδιά των Sully που παλεύουν με την ενοχή, την απώλεια και την ανάγκη να ανήκουν.

Το Fire and Ash δεν επιχειρεί να κερδίσει όσους δεν αγάπησαν ποτέ το Avatar και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα. Πρόκειται για μια ταινία φτιαγμένη για όσους είναι ήδη δεμένοι με την Πανδώρα και τα θέματα που τη διατρέχουν: τον σεβασμό στη φύση, την οικογένεια και το τίμημα της βίας. Είναι ένα έργο υπερβολικό, ατελές και επαναλαμβανόμενο σε σημεία, αλλά ταυτόχρονα τολμηρό, ειλικρινές και σε πολλά σημεία καθηλωτικό. Ακόμη και όταν δεν πετυχαίνει απόλυτα τον στόχο του, υπενθυμίζει γιατί το όραμα του Cameron ξεχωρίζει στο σύγχρονο blockbuster και γιατί η επιστροφή στην Πανδώρα παραμένει, με όλα τα ελαττώματά της, ένα αληθινό κινηματογραφικό γεγονός.

Σκηνοθεσία: James Cameron

Πρωταγωνιστούν: Zoe Saldana, Kate Winslet, Jemaine Clement, Edie Falco, Cliff Curtis, David Thewlis, Sigourney Weaver, Giovanni Ribisi, Sam Worthington

Στους Κινηματογράφους