Κριτική | Caught Stealing (Κλέφτης από Σπόντα)

Tο Caught Stealing (Κλέφτης από Σπόντα) του Darren Aronofsky αποδεικνύεται μια απροσδόκητα διασκεδαστική στροφή για τον σκηνοθέτη, με στυλ, ατμόσφαιρα και έναν χαρισματικό Austin Butler στο κέντρο. Ωστόσο, ο άνισος τόνος και η προβλέψιμη πλοκή δεν του επιτρέπουν να σταθεί στο ίδιο επίπεδο με τις ταινίες που το ενέπνευσαν.

Στην ταινία Caught Stealing, ο Aronofsky αφήνει για λίγο στην άκρη το γνωστό του σκοτεινό και βαρύ ύφος και μας δίνει ένα εκρηκτικό μείγμα δράσης, κωμωδίας και ψυχοδράματος. Με φόντο τη βρώμικη, θορυβώδη Νέα Υόρκη των ’90s, η ιστορία κινείται ανάμεσα στο χαοτικό χιούμορ και τη στυλιζαρισμένη βία, χωρίς ποτέ να παύει να φέρει τη σφραγίδα του δημιουργού της. Η ταινία δεν αλλάζει τους κανόνες του είδους, αλλά βρίσκει τον δικό της ρυθμό μέσα από την ενέργεια και την οπτική της.

Ο Austin Butler αποτελεί την ψυχή της ταινίας, ερμηνεύοντας έναν χαρακτήρα που περνά τα πάνδεινα, με τρόπο που μένει γοητευτικός και αληθοφανής. Ο Aronofsky τον βάζει σε καταστάσεις ταπείνωσης και σωματικής φθοράς, αλλά εκείνος κρατάει το κοινό μαζί του. Το καστ πλαισιώνεται από ιδιαίτερες φιγούρες που εμπλουτίζουν τον υπόκοσμο της ταινίας, αν και η Zoë Kravitz μένει αναξιοποίητη. Ενδιάμεσα cameos, μικρές εκκεντρικές πινελιές και ακόμα κι ένας γάτος κλέβουν την παράσταση.

Οπτικά, το Caught Stealing (Κλέφτης από Σπόντα) του Darren Aronofsky είναι δυνατό: κάθε σοκάκι και μπαρ της Νέας Υόρκης γεμίζει από ενέργεια και χαρακτήρα. Ωστόσο, το τέμπο είναι ασταθές—σε σημεία χαλαρώνει όταν θα έπρεπε να εκτοξευτεί και σε άλλα γίνεται πιο ανάλαφρο από όσο απαιτεί η πλοκή. Αυτή η ανομοιομορφία την κρατάει πίσω από πιο αιχμηρές αναφορές όπως το After Hours ή το Good Time. Παρ’ όλα αυτά, το αποτέλεσμα είναι απολαυστικό: ένα στιλάτο, ατίθασο, pulp θέαμα που αξίζει να το δεις, έστω και αν ξεθωριάσει γρήγορα από τη μνήμη.