Κριτική | Eden (Το Νησί)

Tο Eden του Ron Howard αποτελεί μια από τις πιο παράξενες και ριψοκίνδυνες στιγμές της καριέρας του. Αντί να κινηθεί στα γνώριμα μονοπάτια του mainstream, ο σκηνοθέτης πειραματίζεται με ένα υλικό σκοτεινό, ανισόρροπο και φορτωμένο με ένταση.

Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα της δεκαετίας του 1930, η ταινία αφηγείται την ιστορία μιας ομάδας Ευρωπαίων που μετακομίζουν σε ένα απομονωμένο νησί των Γκαλαπάγκος με όνειρο να φτιάξουν μια ουτοπία. Το όραμα όμως γρήγορα μετατρέπεται σε εφιάλτη, με την κοινότητα να καταρρέει μέσα στην καχυποψία, τα πάθη και τις προδοσίες.

Το καστ είναι εντυπωσιακό: ο Jude Law ενσαρκώνει έναν ημίτρελο φιλόσοφο, η Vanessa Kirby τη σύντροφο του που χάνει σταδιακά τις αντοχές της, η Sydney Sweeney δίνει μια από τις πιο τολμηρές ερμηνείες της μέχρι σήμερα, ενώ η Ana de Armas κλέβει την παράσταση ως γοητευτική, αλλά αδίστακτη Βαρόνη. Οι συγκρούσεις τους τροφοδοτούν την αφήγηση περισσότερο από το ίδιο το σενάριο, το οποίο σε σημεία μοιάζει επίπεδο. Παρόλα αυτά, οι ερμηνείες χαρίζουν αξέχαστες στιγμές, ακόμη κι όταν ο ρυθμός σπάει ή ο τόνος γλιστρά προς το καμπ.

Σε οπτικό επίπεδο, το Eden ξεχωρίζει. Η φωτογραφία συλλαμβάνει τα τοπία των Γκαλαπάγκος με μια παγωμένη, αποξενωτική ομορφιά, ενώ η μουσική του Hans Zimmer προσθέτει βαρύτητα και αίσθηση αναπόφευκτης καταστροφής. Ωστόσο, η σκηνοθεσία του Howard παρουσιάζει ανισότητες: οι εναλλαγές τόνου ξαφνιάζουν και η διάρκεια θα μπορούσε να είναι πιο σφιχτή. Παρά τα ελαττώματα, το φιλμ χτίζει μια ισχυρή ατμόσφαιρα που δύσκολα ξεχνιέται.

Εάν το Eden είναι σπουδαίο φιλμ σηκώνει συζήτηση, αλλά το βέβαιο είναι ότι δεν περνά απαρατήρητο. Κινείται ανάμεσα σε υπερβολικό δράμα, φιλοσοφικά ερωτήματα και camp ενέργεια, χωρίς να βρίσκει απόλυτη ισορροπία. Για κάποιους θα είναι μαγνητικό, για άλλους κουραστικό. Όμως, πρόκειται αναμφισβήτητα για την πιο τολμηρή δουλειά του Howard εδώ και χρόνια: ένα ατελές, αλλά φιλόδοξο ψυχολογικό θρίλερ, βασισμένο σε μια απίστευτη αληθινή ιστορία.