Κριτική | Nouvelle Vague

T ο Nouvelle Vague του Richard Linklater είναι μια προσεγμένη, γεμάτη αγάπη επιστολή προς το σινεμά που, παρά τη γοητεία και την αισθητική της, συχνά παγιδεύεται στην ίδια της τη νοσταλγία. Ο Αμερικανός δημιουργός αναπαριστά με εντυπωσιακή ακρίβεια τα παρασκήνια του Breathless του Jean-Luc Godard, σε ασπρόμαυρη φωτογραφία και αυθεντικό 1.37:1 κάδρο, προσφέροντας μια εμπειρία που μοιάζει περισσότερο με κινηματογραφικό όνειρο παρά με βιογραφία.

H ταινία ξεκινά σαν ένα πείραμα: ένας σύγχρονος σκηνοθέτης αναβιώνει τη γέννηση της Νουβέλ Βαγκ, και τελικά δημιουργεί ένα φιλμ-φόρο τιμής γεμάτο λεπτομέρειες και κινηματογραφικό πάθος. Ωστόσο, η ειρωνεία είναι εμφανής — ενώ το Breathless υπήρξε αυθόρμητο και αντισυμβατικό, το Nouvelle Vague είναι σχολαστικά δομημένο, σε σημείο που χάνει κάτι από τη ζωντάνια που επιχειρεί να αποτυπώσει. Παρ’ όλα αυτά, η αναβίωση εμβληματικών μορφών και η εντυπωσιακά ακριβής ερμηνεία του Guillaume Marbeck, όπως και της Zoey Deutch που προσδίδει απροσδόκητη ευαισθησία στη Jean Seberg, είναι εντυπωσιακές.

Σε θεματικό επίπεδο, ο Linklater αγγίζει ζητήματα όπως η σύγκρουση ανάμεσα στην τυχαιότητα και τον έλεγχο, την τέχνη και την απομίμηση, χωρίς όμως να τα εξερευνά σε βάθος. Το Nouvelle Vague μοιάζει περισσότερο με φιλική συνομιλία μεταξύ δημιουργών και λιγότερο με ανάλυση μιας επανάστασης. Η γνωστή ζεστασιά του Linklater κρατά την ταινία ζωντανή, ακόμη κι όταν η αφήγηση γίνεται προβλέψιμη.

Παρά τις αδυναμίες του, το Nouvelle Vague παραμένει μια τρυφερή και απολαυστική εμπειρία για όσους αγαπούν την ιστορία του κινηματογράφου. Η σκηνοθετική αφοσίωση του Linklater και η προσεγμένη παραγωγή μετατρέπουν την ταινία σε ένα ειλικρινές αφιέρωμα στην εποχή που άλλαξε για πάντα την τέχνη του σινεμά.

Το Nouvelle Vague είναι ένα όμορφα φτιαγμένο και τρυφερό αφιέρωμα στο Γαλλικό Νέα Κύμα — τεχνικά εντυπωσιακό, με υπέροχες ερμηνείες και εξαιρετική οπτική — αλλά η έλλειψη ρίσκου στην αφήγηση το εμποδίζει να φτάσει τη ριζοσπαστική σπίθα της ταινίας που τιμά. Απαραίτητο για τους σινεφίλ, αλλά ίσως υπερβολικά αυτοαναφορικό για τους περιστασιακούς θεατές.