Κριτική | One Battle After Another (Μια μάχη μετά την άλλη)

Tο One Battle After Another (Μια μάχη μετά την άλλη) του Paul Thomas Anderson είναι μια καταιγιστική μίξη πολιτικής σάτιρας, δράσης και οικογενειακού δράματος· παρά τις ατέλειές του, η εκρηκτική ενέργεια, οι δυνατές ερμηνείες και η οπτική του τόλμη το καθιστούν μια από τις πιο συναρπαστικές δημιουργίες του σκηνοθέτη.

Στην ταινία One Battle After Another, ο Anderson σκιαγραφεί μια Αμερική σε κρίση, όπου οι μεγάλες πολιτικές συγκρούσεις μπλέκονται με την προσωπική ιστορία ενός πατέρα.

Ο Leonardo DiCaprio δοκιμάζει έναν διαφορετικό ρόλο, υποδυόμενος έναν πρώην ακτιβιστή που έχει χάσει τη λάμψη του και προσπαθεί να προστατεύσει την κόρη του. Η Chase Infiniti αφήνει θετικές εντυπώσεις στο κινηματογραφικό της ντεμπούτο, ενώ η Teyana Taylor ξεχωρίζει, παρότι δεν έχει αρκετό χρόνο στην οθόνη. Η παρουσία του Sean Penn είναι αμφιλεγόμενη — άλλοτε υπερβολική, άλλοτε ενδιαφέρουσα, και σίγουρα συζητήσιμη.

Η σκηνοθεσία δίνει στην ταινία έντονο οπτικό στίγμα. Οι εικόνες, γυρισμένες σε κοκκώδη αισθητική που παραπέμπει στα ’70s, συνδυάζονται με γρήγορη, μοντέρνα κινηματογράφηση. Οι σκηνές δράσης, ιδιαίτερα οι καταδιώξεις, έχουν ξεχωριστή δυναμική. Ωστόσο, πίσω από το θέαμα κρύβεται το ουσιαστικό μήνυμα: η συλλογικότητα και η αλληλεγγύη ως αντίβαρο στον φασισμό. Ο Anderson καταφέρνει να συνδυάσει το χιούμορ με την αγωνία, προσφέροντας ανάσες χωρίς να χάνει το βάρος της αφήγησης.

Παρά τα θετικά, η ταινία δεν αποφεύγει τις αδυναμίες. Το τελευταίο μέρος γέρνει προς το θέαμα εις βάρος της πολιτικής οξυδέρκειας, ενώ ορισμένοι χαρακτήρες χάνονται μέσα στην ένταση. Ωστόσο, η ακατάπαυστη ορμή, η ένωση θυμού και ανθρωπιάς και η ευθύβολη ματιά στην αμερικανική πραγματικότητα το καθιστούν μια από τις πιο τολμηρές και ζωντανές δουλειές του Anderson.