Κριτική | Roofman: Ενας Τίμιος Κλέφτης

T ο Roofman: Ενας Τίμιος Κλέφτης του Derek Cianfrance είναι μια τρυφερή, ανθρώπινη και απροσδόκητα συγκινητική ταινία, που συνδυάζει το χιούμορ μιας ρομαντικής κομεντί με τη συναισθηματική ένταση ενός αληθινού εγκλήματος. Ο σκηνοθέτης του Blue Valentine και του The Place Beyond the Pines αφήνει για λίγο το μελαγχολικό του ύφος και παραδίδει ένα φιλμ πιο φωτεινό, αλλά εξίσου ειλικρινές, αποδεικνύοντας ότι μπορεί να κινηθεί με άνεση και στο mainstream κινηματογραφικό τοπίο.

Στο Roofman παρακολουθούμε την απίθανη, αλλά αληθινή ιστορία του Jeffrey Manchester, ενός βετεράνου του αμερικανικού στρατού που λήστεψε δεκάδες fast food αλυσίδες και κρύφτηκε επί μήνες μέσα σε ένα κατάστημα Toys “R” Us. Ο Channing Tatum υποδύεται τον ήρωα με έναν συνδυασμό γοητείας, αφέλειας και εσωτερικής ευαισθησίας — πιθανότατα την καλύτερη ερμηνεία του από το Magic Mike. Δίπλα του, η Kirsten Dunst λάμπει σε έναν ρόλο που της επιτρέπει να δείξει ξανά το εύρος της, προσφέροντας τη θερμότερη ερμηνεία της. Μαζί, χτίζουν μια σχέση γεμάτη χιούμορ, τρυφερότητα και απροσδόκητη μελαγχολία.

Ο Cianfrance συνδυάζει στοιχεία ρομαντικής κομεντί και κοινωνικού δράματος, κινηματογραφώντας σε φιλμ και δημιουργώντας ένα αυθεντικό πορτρέτο της αμερικανικής επαρχίας των αρχών του 2000.

Μέσα από το ρεαλιστικό του ύφος, η ταινία ακουμπά έμμεσα ζητήματα όπως η μοναξιά, η αποξένωση και η επιθυμία για λύτρωση — χωρίς όμως να βαρύνει το κλίμα. Αντί να κάνει πολιτική ανάλυση, εστιάζει στους ανθρώπους και στις μικρές, προσωπικές τους επιλογές. Το αποτέλεσμα είναι μια γλυκόπικρη ιστορία που παραμένει προσγειωμένη, αλλά συγκινεί με την απλότητά της. Αν και η αφήγηση χάνει ρυθμό στο δεύτερο μισό και κάποιες στιγμές δείχνουν υπερβολικά συναισθηματικές, η συνολική εμπειρία είναι απολαυστική.

Το Roofman: Ενας Τίμιος Κλέφτης του Derek Cianfrance  είναι μια ζεστή, ευχάριστη και μερικές φορές συγκινητική ταινία για την ανάγκη να αγαπηθείς — ακόμη κι αν αυτό σε οδηγεί σε λάθος αποφάσεις. Δεν αλλάζει τους κανόνες του είδους, αλλά θυμίζει γιατί οι ταινίες με καρδιά και ανθρωπιά έχουν πάντα θέση στη μεγάλη οθόνη.