Κριτική | Springsteen: Deliver Me From Nowhere 

T ο Springsteen: Deliver Me From Nowhere του Scott Cooper προσπαθεί να ξεφύγει από τα στερεότυπα των μουσικών βιογραφιών, επιλέγοντας μια πιο εσωτερική, ήσυχη προσέγγιση.

Αντί να αφηγηθεί ολόκληρη την πορεία του Bruce Springsteen, επικεντρώνεται στη δημιουργία του Nebraska, του σκοτεινού και λιτού άλμπουμ του 1982, που γεννήθηκε μέσα από την απομόνωση και την κατάθλιψη. Η ταινία ξεκινά μετά την επιτυχία του The River, με τον Springsteen να αποτραβιέται στο Νιου Τζέρσεϊ για να αναμετρηθεί με τον εαυτό του και τη φήμη του. Η επιλογή αυτή είναι σωστή, ωστόσο η υπερβολική σοβαρότητα της αφήγησης συχνά βαραίνει την εμπειρία.

Ο Jeremy Allen White ερμηνεύει έναν Springsteen γεμάτο ένταση και ευαισθησία, συνδυάζοντας αυτοπεποίθηση και ευθραυστότητα με τρόπο αληθινά συγκινητικό. Η φωνή του, εκπληκτικά κοντά στη φωνή του ίδιου του Springsteen, χαρίζει αυθεντικότητα στις πιο δυνατές σκηνές της ταινίας. Δίπλα του, ο Jeremy Strong δίνει ζεστασιά και ήρεμη δύναμη στον ρόλο του παραγωγού Jon Landau, ενώ ο Stephen Graham δίνει έναν συγκλονιστικό, σκληρό, αλλά ανθρώπινο πατέρα. Παρ’ όλα αυτά, η συναισθηματική δύναμη αυτών των ερμηνειών συχνά υπονομεύεται από τη μουσική επένδυση, που επιβάλλει το συναίσθημα αντί να το αφήσει να αναπνεύσει.

Ο Cooper λάμπει όταν αφήνει τη μουσική να μιλήσει μόνη της. Οι σκηνές όπου ο Bruce γράφει και ηχογραφεί στο αυτοσχέδιο στούντιο του είναι οι πιο μαγνητικές —γεμάτες σιωπή, ένταση και αλήθεια. Εκεί, η ταινία θυμίζει γιατί ο Springsteen έγινε σύμβολο της αμερικανικής ψυχής. Όταν όμως μπαίνουν στο παιχνίδι τα flashbacks και η ρηχή ερωτική πλοκή με την Odessa Young, το φιλμ χάνει τον ρυθμό του και μοιάζει με άλλη μια ταινία για τον βασανισμένο άνδρα-καλλιτέχνη.

Παρά τις αδυναμίες του, το Springsteen: Deliver Me From Nowhere ξεχωρίζει για την ειλικρίνεια και την ευαισθησία του. Δεν προσπαθεί να εξιδανικεύσει τον “The Boss”, αλλά να δείξει τον άνθρωπο πίσω από τον μύθο —έναν καλλιτέχνη που παλεύει να βρει τη φωνή του μέσα στον θόρυβο. Οι φανατικοί του Nebraska θα το αγαπήσουν, ενώ όσοι γνωρίζουν λιγότερα για τον Springsteen ίσως τον εκτιμήσουν περισσότερο μετά την προβολή. Όπως και το άλμπουμ που απεικονίζει, η ταινία είναι λιτή, αληθινή και λίγο τραχιά στις άκρες της —και αυτό ακριβώς είναι η γοητεία της.