Κριτική | The Life of Chuck (Η Ζωή του Τσακ)

Tο The Life of Chuck  (Η Ζωή του Τσακ) του Mike Flanagan, βασισμένο σε νουβέλα του Stephen King, ισορροπεί ανάμεσα στη μελαγχολία και την ελπίδα, αποτυπώνοντας με ευαισθησία την ομορφιά και την τραγικότητα της ανθρώπινης ζωής. Παρά τις αδυναμίες στη ροή και ένα αμήχανο δεύτερο μέρος, η ταινία ξεχωρίζει με τη ζεστασιά των ερμηνειών, την προσεγμένη σκηνοθεσία και τη δύναμη του μηνύματός της.

Στην ταινία The Life of Chuck, ο Flanagan απομακρύνεται από το γνώριμο είδος του τρόμου και καταπιάνεται με μια πιο υπαρξιακή ιστορία. Η αφήγηση χωρίζεται σε τρεις πράξεις, καθεμία φωτίζοντας διαφορετικές όψεις της ζωής του Chuck. Αν και τα μέρη έχουν όλα την ίδια βαρύτητα, συνολικά η ταινία σχηματίζει μια στοχαστική μελέτη πάνω στη θνητότητα και στο νόημα της ύπαρξης.

Η δύναμη της ταινίας κρύβεται στις μικρές στιγμές. Ο Flanagan αποφεύγει τον μελοδραματισμό, αφήνοντας χώρο σε τρυφερές λεπτομέρειες που αναδεικνύουν την ομορφιά του καθημερινού: ένας χορός με τη γιαγιά στην κουζίνα, ένα βλέμμα στην τάξη που μένει χαραγμένο για πάντα. Η αντίστροφη δομή της αφήγησης ίσως μπερδέψει αρχικά, όμως σιγά-σιγά ξεδιπλώνει το πορτρέτο ενός ανθρώπου που θυμίζει πως κάθε ζωή είναι ένα σύμπαν από μόνη της. Οι ερμηνείες ξεχωρίζουν — ο Tom Hiddleston, έστω και σε μικρό ρόλο, μαγνητίζει, ενώ ο Mark Hamill δίνει βάθος με διακριτικότητα.

Παρά τη δύναμή της, η ταινία έχει αδύναμες στιγμές. Η κεντρική σκηνή του χορού μοιάζει αμήχανη και θυμίζει διαφήμιση, ενώ το μήνυμα της φλερτάρει κάποιες φορές με την υπερβολή. Για άλλους θεατές, βέβαια, αυτές οι ίδιες σκηνές θα λειτουργήσουν λυτρωτικά, προκαλώντας δάκρυα και χαρίζοντας μια αίσθηση παρηγοριάς.

Στο καλύτερό του σημείο, το The Life of Chuck (Η Ζωή του Τσακ) είναι μια τρυφερή υπενθύμιση ότι ακόμα και οι πιο μικρές χειρονομίες μετράνε και πως κάθε ανθρώπινη ζωή, όσο «ασήμαντη» κι αν φαίνεται, έχει απέραντη σημασία. Δεν θα κερδίσει όλους — η δομή και η ευαισθησία της ταινίας θα διχάσουν — αλλά για όσους επιλέξουν να παραδοθούν στην ειλικρίνειά της, αποτελεί μια ήσυχη, συγκινητική εμπειρία. Μπορεί να μην είναι το νέο It’s a Wonderful Life, όμως επιβεβαιώνει ότι ο Flanagan και ο King ξέρουν πώς να κοιτούν κατάματα το αναπόφευκτο και να βρίσκουν φως.