Κριτική | Babygirl

Η Ρόμι Μάθις  είναι η CEO μιας επιτυχημένης τεχνολογικής εταιρείας, παντρεμένη με έναν θεατρικό σκηνοθέτη που τη λατρεύει και μητέρα δύο έφηβων κοριτσιών. Όμως, κάτω από το προσωπείο της γυναίκας που τα έχει όλα, σιγοβράζουν οι σεξουαλικές επιθυμίες και φαντασιώσεις που δεν μπορεί να επικοινωνήσει ούτε να ικανοποιήσει.

Με πρωταγωνίστρια τη Nicole Kidman, η οποία υποδύεται τη Romy, μια επιτυχημένη CEO που παλεύει με καταπιεσμένες επιθυμίες, η ταινία προσφέρει ένα πολυδιάστατο πορτρέτο μιας γυναίκας που βρίσκεται σε σύγκρουση ανάμεσα στην προσωπική της ευαλωτότητα και τη δημόσια εικόνα της. Παρόλο που η ταινία δανείζεται στοιχεία από το είδος των ερωτικών θρίλερ, παραμένει πιστή στο ψυχολογικό δράμα, επιλέγοντας την ενδοσκόπηση αντί της πρόκλησης.

Η Kidman δίνει μια δυνατή ερμηνεία, αποτυπώνοντας με μαεστρία την ένταση μεταξύ των κοινωνικών προσδοκιών και των εσωτερικών της αναγκών. Ο Harris Dickinson, στον ρόλο του Samuel, ενός νεαρού ασκούμενου που διακρίνει αμέσως τις κρυφές επιθυμίες της Romy, δημιουργεί μια δυναμική σχέση γεμάτη ένταση και αμηχανία. Αν και η χημεία τους είναι ενδιαφέρουσα, η ελλιπής ανάπτυξη του χαρακτήρα του Samuel αποδυναμώνει την αληθοφάνεια της ιστορίας. Ο Antonio Banderas, ως Jacob, ο καλόκαρδος αλλά παραδοσιακός σύζυγος της Romy, προσθέτει συναισθηματικό βάρος στην αφήγηση.

Η ταινία εντυπωσιάζει οπτικά, με τη σκηνοθεσία της Reijn να συνδυάζει γεμάτα με λεπτομέρεια πλάνα και καθηλωτικό ηχητικό σχεδιασμό. Σκηνές όπως η αυθόρμητη φυσική αντιπαράθεση μεταξύ της Romy και του Samuel ξεχωρίζουν για την ακατέργαστη ενέργεια και το στοιχείο του απρόβλεπτου. Ωστόσο, η ιστορία συχνά επιλέγει τη συγκράτηση αντί για μια βαθύτερη εξερεύνηση των προκλητικών της θεμάτων, αφήνοντας μια αίσθηση ότι κάτι λείπει.

Παρά την επιφυλακτικότητά της, το Babygirl αποτελεί μια ενδιαφέρουσα μελέτη χαρακτήρων που θίγει ερωτήματα γύρω από την εξουσία και την αυτονομία. Με τη στιλιστική καθοδήγηση της Reijn και την εξαιρετική ερμηνεία της Kidman, η ταινία αφήνει το δικό της αποτύπωμα, παρόλο που μοιάζει να διστάζει να αγκαλιάσει πλήρως την πολυπλοκότητα των θεμάτων της.