Κριτική | Being Maria

Μ ε το Being Maria, η Jessica Palud επιχειρεί να τιμήσει τη μνήμη της Maria Schneider με ευαισθησία, αλλά η απόφαση να αναπαραστήσει το τραύμα της με τόσο γραφικό τρόπο προκαλεί διχασμό, μειώνοντας τη δύναμη της αφήγησης.

Στην ταινία “Being Maria”, παρακολουθούμε την πορεία της Maria Schneider, από μια έφηβη γεμάτη φιλοδοξία μέχρι τη στιγμή που παγιδεύεται σε έναν από τους πιο αμφιλεγόμενους ρόλους στην ιστορία του σινεμά: αυτόν στο Last Tango in Paris. Η ταινία βασίζεται στο απομνημόνευμα της ξαδέρφης της, Vanessa Schneider, και δίνει έμφαση στη διάσημη –και καταστροφική για την ίδια– σκηνή του βιασμού, την οποία η Maria αγνοούσε μέχρι την τελευταία στιγμή.

Η Anamaria Vartolomei παραδίδει μια βαθιά, συναισθηματική ερμηνεία που ανυψώνει την ταινία, αλλά η αναπαράσταση αυτής της σκηνής εγείρει σοβαρά ερωτήματα για το κατά πόσο η ταινία πράγματι αποτίει φόρο τιμής ή επανατραυματίζει.

Το πρώτο μισό της ταινίας ξεχωρίζει για τη σκηνοθετική του ακρίβεια: παρουσιάζει την οικογενειακή αποξένωση, την είσοδο της Maria στον κόσμο του θεάματος και τη λάμψη του σινεμά μέσα από το βλέμμα ενός αθώου κοριτσιού. Όμως, όταν φτάνουμε στα γυρίσματα του Last Tango, η αλλαγή του τόνου είναι απότομη και βίαιη. Η αναπαράσταση της επίμαχης σκηνής είναι σκόπιμα σοκαριστική, αλλά πολλοί θα τη θεωρήσουν περισσότερο επανάληψη ενός εγκλήματος παρά πράξη αποκατάστασης.

Δυστυχώς, το δεύτερο μισό της ταινίας χάνει τη δυναμική του. Η αφήγηση αντί να φωτίσει πτυχές της ζωής της Maria μετά την ταινία – όπως τη σχέση της με τη Maria-Pia Almadio, τον ακτιβισμό της ή τις καλλιτεχνικές της επιλογές –, εγκλωβίζεται στον πόνο της. Ως αποτέλεσμα, έχουμε ένα φιλμ το οποίο, αν και αποκαλυπτικό, περιορίζει τη Maria στον ρόλο του θύματος, παραβλέποντας τη μαχητικότητα και την αξιοπρέπειά της.

Η Palud σκηνοθετεί με σοβαρότητα αλλά και κάποια σύγχυση: ενώ η πρόθεση να εκτεθεί η βία του παρελθόντος είναι σαφής, ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται μοιάζει να επωφελείται εκ νέου από το ίδιο το τραύμα. Ο Matt Dillon υποδύεται έναν αποστασιοποιημένο Brando με αξιοπρέπεια, χωρίς ωραιοποίηση, αλλά το βάρος της ταινίας το σηκώνει εξ ολοκλήρου η Vartolomei, η οποία δίνει φωνή σε μια γυναίκα που επί δεκαετίες δεν είχε ακουστεί.

Στους Κινηματογράφους