Κριτική | Keeper

Tο Keeper του Osgood Perkins εντυπωσιάζει με την ατμόσφαιρά του και την εξαιρετική ερμηνεία της Tatiana Maslany, όμως η αργή αφήγηση και η αδύναμη ανάπτυξη του μυστηρίου το κρατούν πίσω από το να φτάσει το πλήρες δυναμικό του.

Το Keeper σηματοδοτεί την ολοκλήρωση της πρόσφατης τριλογίας τρόμου του Osgood Perkins και προσφέρει ένα μείγμα στιβαρής σκηνοθεσίας, αβεβαιότητας και στιγμών αληθινής έντασης. Η υπόθεση ξεκινά απλά: ένα ζευγάρι απομονώνεται σε μια καμπίνα για την επέτειό του και το ήσυχο σκηνικό αρχίζει να παραμορφώνεται γύρω τους. Ο Perkins αξιοποιεί τον χώρο με ακρίβεια. Στενοί διάδρομοι, αιχμηρές γωνίες και ανοιχτά παράθυρα μετατρέπουν το σπίτι σε μια σχεδόν ζωντανή απειλή. Η ατμόσφαιρα βαραίνει από νωρίς, ο ρυθμός κυλά αργά και η αίσθηση κινδύνου δεν χάνεται, ακόμα και όταν η ιστορία ξεφουσκώνει.

Το μεγαλύτερο ατού της ταινίας είναι η Tatiana Maslany, η οποία δίνει μια έντονη και τρωτή ερμηνεία που κινεί όλο το φιλμ. Υπερβαίνει το ίδιο το υλικό που της δίνεται. Η παρουσία της δίνει συναισθηματική συνοχή και κάνει πειστικές ακόμα και τις πιο αδύναμες σκηνές. Ο Rossif Sutherland λειτουργεί υποστηρικτικά, αν και η υπερβολικά πρόωρη υποψία γύρω από τον χαρακτήρα του αποδυναμώνει το στοιχείο της έκπληξης. Παρότι οι δύο τους έχουν καλή χημεία, το σενάριο δεν τους δίνει το εύρος για να αναπτυχθούν ουσιαστικά.

Η μεσαία πράξη είναι εκεί όπου αρχίζουν τα προβλήματα. Ο Perkins στηρίζεται έντονα σε ονειρικές εικόνες, παραισθήσεις και υπαινιγμούς που δεν ανταμείβουν τον θεατή. Το μυστήριο θολώνει αντί να βαθαίνει και η αποκάλυψη έρχεται μαζεμένη σε μια σκηνή εξήγησης που διαλύει όλη την προηγούμενη ένταση.

Παρόλα αυτά, το Keeper δεν είναι αποτυχία. Φανερώνει έναν σκηνοθέτη με δυνατή οπτική, λεπτό ένστικτο στη δημιουργία ατμόσφαιρας και διάθεση να ρισκάρει, ακόμα και όταν δεν πετυχαίνει απόλυτα. Ο συνδυασμός λαογραφικών στοιχείων, ψυχολογικής πίεσης και τρόμου το διαφοροποιεί από πιο συμβατικές παραγωγές. Είναι ένα έργο άνισο, σκοτεινό και αργό, αλλά καθηλωτικό σε αρκετά σημεία.