Κριτική | Tron: Ares

T ο Tron: Ares του Joachim Rønning εντυπωσιάζει με την εκθαμβωτική του αισθητική και την ενέργεια του, αλλά πίσω από τα νέον και τον εκκωφαντικό ήχο κρύβεται μια ιστορία χωρίς ψυχή. Οπτικά συναρπαστικό και τεχνικά άψογο, το φιλμ παραμένει θεαματικό χωρίς ουσιαστικό βάθος.

Δεκαπέντε χρόνια μετά το Tron: Legacy, η Disney επιστρέφει στο ψηφιακό της σύμπαν με το Tron: Ares, μια παραγωγή που εντυπωσιάζει στο μάτι αλλά όχι στην καρδιά.

Ο σκηνοθέτης Joachim Rønning παρουσιάζει μια λαμπερή περιπέτεια που στηρίζεται περισσότερο στο θέαμα παρά στην αφήγηση. Οι εικόνες κόβουν την ανάσα, ο ήχος σείει το σινεμά. Παρ’ όλα αυτά, η ιστορία χάνει γρήγορα τον ρυθμό της, προσφέροντας μια κενή αντανάκλαση των φιλοσοφικών ιδεών που κάποτε χαρακτήριζαν τη σειρά.

Ο Jared Leto υποδύεται τον Άρη, ένα πρόγραμμα τεχνητής νοημοσύνης που εισβάλλει στον πραγματικό κόσμο, σε μια ερμηνεία ψυχρή και υπερβολικά μηχανική — ταιριαστή ίσως, αλλά καθόλου συναρπαστική. Η Greta Lee, ως CEO της Encom, φέρνει την πιο «ανθρώπινη» νότα στην ταινία, ενώ οι Evan Peters και Jodie Turner-Smith προσθέτουν ενέργεια στις δευτερεύουσες ιστορίες τους. Ο Jeff Bridges επιστρέφει για λίγα λεπτά ως Kevin Flynn, προσφέροντας νοσταλγία, χωρίς ουσιαστικό συναισθηματικό βάρος. Το σενάριο δεν βοηθά κανέναν τους, προτιμώντας την εντυπωσιακή αφήγηση, αντί την ανάπτυξη χαρακτήρων.

Αυτό που πραγματικά δένει την ταινία είναι το ηλεκτρισμένο soundtrack των Nine Inch Nails — ένα βιομηχανικό μουσικό τοπίο που πάλλεται με κάθε καρέ. Το score λειτουργεί ως φυσική εξέλιξη του θρυλικού soundtrack των Daft Punk από το Legacy, μεταμορφώνοντας το φιλμ σε μια αγνή, ωμή εμπειρία ήχου και εικόνας. Οι σκηνές δράσης απογειώνονται μέσα στα κόκκινα φώτα και τις φουτουριστικές μοτοσικλέτες, όμως πίσω από την εντυπωσιακή πρόσοψη, οι ιδέες για την τεχνητή νοημοσύνη και την ανθρώπινη ταυτότητα μένουν ανολοκλήρωτες.

Συνολικά, το Tron: Ares είναι ένα παράδοξο δημιούργημα — υπέροχο στην όψη, συναρπαστικό στην ακοή, αλλά άδειο στο συναίσθημα. Δεν είναι κακή εμπειρία, απλώς ρηχή. Ένα ψηφιακό θέαμα που μπλέκει τη λάμψη με το νόημα και καταλήγει να λάμπει χωρίς να συγκινεί.