Κριτική | Wicked: For Good

Tο Wicked: For Good του Jon M. Chu διατηρεί τη μαγεία και το συναίσθημα του πρώτου μέρους, αλλά κουβαλά και τα δομικά προβλήματα της δεύτερης πράξης του θεατρικού.

Το Wicked: For Good φτάνει στις αίθουσες με την πίεση μιας ήδη επιτυχημένης ταινίας κι αυτό φαίνεται από τα πρώτα λεπτά. Η ταινία κληρονομεί τόσο τα δυνατά σημεία όσο και τα αδύναμα της δεύτερης πράξης του μιούζικαλ, με αποτέλεσμα ο ρυθμός να δείχνει απότομα σφιχτός σε κάποια σημεία και υπερβολικά χαλαρός σε άλλα. Μερικές βασικές δραματικές στιγμές θα μπορούσαν να έχουν μεγαλύτερο βάρος, όμως η κλίμακα της παραγωγής και η σιγουριά της σκηνοθεσίας κρατούν σταθερά το ενδιαφέρον.

Στο κέντρο αυτών των στιγμών βρίσκονται οι Cynthia Erivo και Ariana Grande. Οι δύο τους σηκώνουν όλη την ταινία με ακρίβεια, ζεστασιά και φωνητικό εύρος, που ξεχωρίζει ακόμα και όταν το σενάριο κάνει κοιλιά. Το “No Good Deed” της Erivo είναι η εκρηκτική κορύφωση που περίμεναν οι θεατές, ενώ η Grande δίνει στη Glinda περισσότερο βάθος. Η μεταξύ τους χημεία δίνει τον συναισθηματικό παλμό της ιστορίας και στις σκηνές όπου η ταινία στηρίζεται σε αυτόν τον δεσμό, έχει μια ομορφιά που ξεπερνά τα προβληματικά κομμάτια του ρυθμού.

Οπτικά, το σίκουελ δείχνει πιο ώριμο και σίγουρο. Τα χρώματα είναι πιο ζωντανά, ο κόσμος του Οζ πιο γεμάτος και μουσικά νούμερα, όπως το “Wonderful” και το ομώνυμο ντουέτο, δίνουν μια ενέργεια που δύσκολα περνά απαρατήρητη. Ο Jonathan Bailey και ο Jeff Goldblum προσθέτουν στιβαρές ερμηνείες, παρότι οι χαρακτήρες τους δεν παίρνουν τον χρόνο που θα άξιζε στην ιστορία τους. Το τρίτο μέρος τρέχει γρήγορα προς τη λύση και η προσπάθεια να συνδεθεί οργανικά με τον Μάγο του Οζ μερικές φορές δείχνει αδέξια, όμως η τελική συναισθηματική κορύφωση παραμένει ισχυρή.

Τελικά, το Wicked: For Good του Jon M. Chu αποτελεί ένα ατελές, αλλά βαθιά συγκινητικό φινάλε. Δεν φτάνει την πιο άρτια δομή του πρώτου μέρους, ούτε κρύβει εντελώς τις αδυναμίες της θεατρικής πηγής. Όμως, στις στιγμές που η μουσική φουντώνει και οι Erivo και Grande βρίσκουν τον πυρήνα της σχέσης των δύο ηρωίδων, η ταινία αποκτά κάτι τρυφερό, θεατρικό και αληθινά δυνατό.