Το The Last Showgirl της Gia Coppola είναι μια οπτικά μαγευτική αλλά αφηγηματικά άνιση ταινία. Η Pamela Anderson δίνει μια σπουδαία ερμηνεία, όμως η ιστορία χάνει την ευκαιρία να εμβαθύνει στις θεματικές της, συχνά στηριζόμενη στην εξήγηση αντί της ουσιαστικής ανάπτυξης χαρακτήρων.
Η Shelly, μια έμπειρη χορεύτρια, πρέπει να σχεδιάσει το μέλλον της, όταν η παράστασή της κατεβαίνει απότομα μετά από 30 χρόνια.Ως μητέρα, προσπαθεί να αποκαταστήσει την αποξενωμένη σχέση με την κόρη της, η οποία συχνά έμπαινε σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με την επαγγελματική της οικογένεια.
Η ταινία The Last Showgirl ακολουθεί τη Shelly (Pamela Anderson), μια βετεράνο χορεύτρια του Λας Βέγκας που βλέπει ξαφνικά την καριέρα της να φτάνει στο τέλος της. Ανέκαθεν υποτιμημένη ως ηθοποιός, η Anderson αποδίδει έναν χαρακτήρα γεμάτο συναισθηματικό βάθος και εσωτερικές συγκρούσεις, καθώς παλεύει με την απώλεια της ταυτότητάς της σε έναν χώρο που δεν συγχωρεί τη φθορά του χρόνου. Παρά την πρόθεση της Coppola να προσφέρει μια πολυδιάστατη ματιά στη θέση των γυναικών στη βιομηχανία του θεάματος, το σενάριο δυσκολεύεται να αναπτύξει πλήρως τις θεματικές του.
Γυρισμένη σε 16mm φιλμ, η ταινία είναι αισθητικά εντυπωσιακή, μεταφέροντας τη λάμψη και τη νοσταλγία μιας ξεθωριασμένης εποχής του Λας Βέγκας. Τα εκθαμβωτικά κοστούμια και η μελαγχολική μουσική επένδυση δημιουργούν μια σχεδόν ονειρική ατμόσφαιρα. Ωστόσο, οι υπερβολικά στυλιζαρισμένες σκηνές και η αποσπασματική αφήγηση θολώνουν το συναισθηματικό κέντρο της ιστορίας, ενώ οι σχέσεις της Shelly με τους γύρω της—ιδιαίτερα με την κόρη της, Hannah (Billie Lourd)—μένουν ημιτελείς, στερώντας από την ταινία το απαιτούμενο συναισθηματικό βάθος.
Η Anderson είναι αναμφισβήτητα το συναισθηματικό θεμέλιο της ταινίας, με την ειλικρίνειά της να αναδεικνύει τη Shelly. Η χημεία της με τον Dave Bautista, που ενσαρκώνει έναν απρόσμενα τρυφερό χαρακτήρα, προσφέρει τις πιο συγκινητικές στιγμές του έργου. Το υπόλοιπο καστ, συμπεριλαμβανομένων των Brenda Song και Kiernan Shipka, αξιοποιεί τις περιορισμένες του σκηνές, αν και η Jamie Lee Curtis μοιάζει να μην αξιοποιείται πλήρως. Το σενάριο επιβαρύνεται από διαλόγους που υπερεξηγούν τις θεματικές, αντί να τους αφήσουν να προκύψουν φυσικά μέσα από την αφήγηση.
Παρά τις αδυναμίες της, η ταινία καταφέρνει να λειτουργήσει ως ένας στοχασμός πάνω στον χρόνο και την τέχνη. Θυμίζοντας ταινίες όπως τις The Wrestler και Birdman, ασχολείται με την υπαρξιακή κρίση των καλλιτεχνών, αν και διστάζει να βουτήξει πλήρως στη συναισθηματική τους διαδρομή. Παρ’ όλα αυτά, η καθηλωτική ερμηνεία της Anderson την καθιστά ένα must-watch. Ακόμα κι αν η ταινία δεν αξιοποιεί πλήρως το δυναμικό της, αποτυπώνει με σπαρακτική ομορφιά την ιστορία μιας γυναίκας που αφιέρωσε τη ζωή της στη σκηνή, μόνο για να ανακαλύψει ότι ο κόσμος προχωρά χωρίς αυτήν.
Σκηνοθεσία: Gia Coppola
Πρωταγωνιστούν: Pamela Anderson, Kiernan Shipka, Brenda Song, Billie Lourd, Dave Bautista, Jamie Lee Curtis
Στους Κινηματογράφους
