Το Despicable Me 4 (Εγώ, ο Απαισιότατος 4) των Chris Renaud, Patrick Delage έχει μια ασύνδετη πλοκή που μας αφήνεί να νοσταλγούμε το χιούμορ που κάποτε χαρακτήριζε το franchise.
Μετά την τεράστια εμπορική επιτυχία του Minions 2: Η άνοδος του Γκρου (2022) το μεγαλύτερο παγκόσμιο franchise κινουμένων σχεδίων ξεκινά ένα νέο κεφάλαιο καθώς ο Γκρου, η Λούσι και τα κορίτσια τους -Μάργκο, Ίντιθ και Άγκνες – υποδέχονται το νέο μέλος της οικογένειας, τον Γκρου τζούνιορ, που είναι αποφασισμένος να βασανίζει τον μπαμπά του.
Ο Γκρου αντιμετωπίζει έναν νέο άσπονδο εχθρό στο πρόσωπο του Μαξίμ Λε Μαλ και της μοιραίας φιλενάδας του Βαλεντίνας και έτσι η οικογένεια αναγκάζεται να το βάλει στα πόδια.
Το τέταρτο κεφάλαιο της σειράς Despicable Me δυστυχώς δεν καταφέρνει να φτάσει στο επίπεδο των προηγούμενων ταινίων του franchise. Αυτή η τελευταία των ταινιών μοιάζει περιττή, χωρίς βάθος. Η πλοκή περιπλανιέται άσκοπα, παραμελώντας αγαπημένους χαρακτήρες όπως η Margo, η Edith και η Agnes, οι οποίοι περνούν στο παρασκήνιο χωρίς σημαντικές ιστορίες. Ακόμα και η εισαγωγή ενός νέου μωρού στην οικογένεια του Gru μοιάζει απλά επιβεβλημένη, αφήνοντας περισσότερα ερωτήματα παρά απαντήσεις για το μέλλον των χαρακτήρων.
Μια από τις πιο απογοητευτικές πτυχές του Despicable Me 4 είναι η χαμένη ευκαιρία με τους εμβληματικούς κακούς του. Χαρακτήρες όπως ο Vector, που οι φανς λατρεύουν, κάνουν σύντομες εμφανίσεις αλλά δεν έχουν διάλογο ή ουσιαστικό ρόλο, υποβιβάζοντάς τους σε απλές νοσταλγικές αναδρομές. Αυτή η έλλειψη εμπλοκής με την πλούσια ιστορία του franchise κάνει την ταινία να μοιάζει ασύνδετη και ελλιπής. Τα minions, που κάποτε αποτελούσαν το κωμικό highlight της σειράς, τώρα φαίνονται κουραστικά και υπερβολικά, με τα καμώματά τους να μοιάζουν περισσότερο με γέμισμα παρά με αληθινό χιούμορ. Η εξάρτηση από ανακυκλωμένα αστεία τονίζει μόνο τη δημιουργική κόπωση που είναι εμφανής σε όλη την ταινία.
Ο ρυθμός της ταινίας μειώνει περαιτέρω τη συνολική εμπειρία, με μια πλοκή που σέρνεται μέχρι την μέση και μετά τρέχει προς ένα γρήγορο, μη ικανοποιητικό τέλος. Παρά τις λίγες διασκεδαστικές στιγμές και το εξαιρετικό soundtrack του Pharrell Williams, ο συνολικός τόνος της ταινίας μοιάζει επίπεδος και ανέμπνευστος. Η τελευταία πράξη, που έχει σκοπό να κλείσει τον κύκλο της σειράς, δεν είναι αρκετή, καθώς δεν προσφέρει το συναισθηματικό ή αφηγηματικό κλείσιμο που αξίζει σε ένα μακροχρόνιο franchise όπως αυτό. Το βιαστικό τέλος, σε συνδυασμό με έναν υποτονικό κακό, κάνει την ταινία να μοιάζει με μια αποσπασματική συλλογή ιδεών παρά με μια συνεκτική ιστορία.
Συμπερασματικά, το Despicable Me 4 είναι μια απογοητευτική προσθήκη σε ένα αγαπημένο franchise. Αν και διατηρεί λίγη από τη γοητεία και το χιούμορ που έκαναν τις αρχικές ταινίες δημοφιλείς, είναι σαφές ότι η σειρά έχει ξεμείνει από έμπνευση.
Σκηνοθεσία: Chris Renaud, Patrick Delage
Πρωταγωνιστούν: Steve Coogan, Steve Carell, Joey King, Pierre Coffin, Will Ferrell, Kristen Wiig
 των Chris Renaud, Patrick Delage έχει μια ασύνδετη πλοκή που μας αφήνεί να νοσταλγούμε το χιούμορ){kind=link}