Κριτική Ταινίας : Dunkirk

Η Dunkirk (Δουνκέρκη) του Christopher Nolan είναι ακριβώς ό,τι θα περιμέναμε από έναν σκηνοθέτη που πολλοί έχουν αναγάγει σε θεότητα του σύγχρονου κινηματογράφου. Οπτικά καθηλωτική, μινιμαλιστική και με ελάχιστο διάλογο, παρουσιάζει τις θηριωδίες του πολέμου στην αληθινή τους μορφή, αντιμετωπίζοντας τους ανθρώπους και τα θύματα ως αριθμούς. Μέσα στην αριστοτεχνία της, όμως, χάνει αυτό που λέγεται ενσυναίσθηση.

Μάιος 1940. Ο Χίτλερ δίνει εντολή στα γερμανικά στρατεύματα να επιτεθούν κατά της Ολλανδίας, του Βελγίου και της Γαλλίας. Η προέλαση των Γερμανών ήταν εύκολη. Ο αρχιστράτηγος Φέντορ φον Μποκ κατέλαβε τα βελγικά εδάφη. Ο κύριος όγκος του γερμανικού στρατού όμως, δε βρισκόταν ούτε στο Βέλγιο, αλλά ούτε στην Ολλανδία που καταλήφθηκε αμέσως μετά. Αντιθέτως, προήλασε νότια, μέσω των Αρδενών, διέσχισε τον ποταμό Μεύση και, μέχρι τις 20 Μαΐου, έφτασε στη Γαλλία. Έτσι, το Βρετανικό εκστρατευτικό σώμα, ο Βελγικός στρατός και μεγάλο μέρος των γαλλικών δυνάμεων βρέθηκαν περικυκλωμένοι από τρεις πλευρές, με την πλάτη προς τη θάλασσα. Μια παράξενη διαταγή του Χίτλερ για κατάπαυση του πυρός λόγω κόπωσης του στρατεύματος, ο άστατος καιρός και η ανδρεία απλών πολιτών και στρατιωτών, κατάφερε με συντονισμένες κινήσεις να κάνει το ακατόρθωτο.

Όταν μια ταινία έχει την υπογραφή του Nolan και του Hoyte van Hoytema, δεν μπορείς παρά να περιμένεις ότι θα εντυπωσιαστείς, Τα οπτικά εφέ αποδίδουν καλύτερα όσο ποτέ. Τα πλάνα με τον ουρανό και τα τιρκουάζ χρώματα προσφέρουν μια μοναδική κινηματογραφική εμπειρία. Ο διάλογος είναι μηδαμινός και εκείνο στο οποίο συγκεντρώνεται η ταινία, είναι το αίσθημα του τρόμου και της επιβίωσης. Πρόκειται για μια βουβή ταινία που βασίζεται στην υπέροχη μουσική υπόκρουση και τους φυσικούς ήχους ενός πολέμου. Παρόλο που η ταινία παρουσιάζει μια ιστορική μάχη, ο εχθρός δεν αναφέρετε ονομαστικά. Ουσιαστικός εχθρός τους είναι ο χρόνος, ο οποίος εναλλάσσεται μεταξύ τριών αφηγήσεων. Ένα μεγάλο απρόσωπο τέρας που κανείς δεν μπορεί να αντιμετωπίσει.

Το μεγάλο μειονέκτημα του Dunkirk (Δουνκέρκη) είναι η απροσωπία του πολέμου. Η ταινία δεν καταφέρνει και δεν προσπαθεί να μας κάνει να ταυτιστούμε και να καταλάβουμε κάποιον ήρωα. Πολλοί θα έρθουν να επισημάνουν πως αυτή είναι η αληθινή φύση του πολέμου. Οι ήρωες είναι πάντα εκείνοι οι άγνωστοι στρατιώτες που πεθαίνουν ανώνυμα και καταγράφονται ως αριθμοί. Όμως, ο κινηματογράφος είναι εδώ για να δημιουργεί συναισθήματα, να λέει ιστορίες και να παράγει ήρωες. Είναι δύσκολη αίσθηση να παρακολουθείς μια μαζική σφαγή χωρίς την ελπίδα εξιλέωσης και την έννοια της κάθαρσης. Η δύναμη της εικόνας και της ιστορίας είναι αρκετή για να δημιουργήσει συναισθήματα, αλλά η ταινία καταλήγει καταπιεστική με αυτή τη συνεχή αίσθηση της επερχόμενης καταστροφής μιας ομάδας ανθρώπων που δεν πρόλαβες να γνωρίσεις. Από το σπουδαίο cast, που χρησιμοποιήθηκε ελάχιστα, ξεχωρίζει ο Tom Hardy, ενώ εξίσου εντυπωσιακό είναι να βλέπεις το teen είδωλο, Harry Styles, να υπηρετεί πιστά τον ρόλο του.

Η ταινία Dunkirk (Δουνκέρκη) είναι ένα οπτικό αριστούργημα, μια επική ταινία για την μάχη της Δουνκέρκης, ένα κινηματογραφικό landmark με την υπογραφή του Christopher Nolan που όμως, κάπου μέσα στην τελειότητα, χάνει εκείνη την ευαισθησία που χρειάζεται κάθε πραγματική ιστορία καταστροφής.

Σκηνοθεσία: Christopher Nolan

Πρωταγωνιστούν: Fionn Whitehead, Tom Glynn-Carney, Jack Lowden, Harry Styles Aneurin Barnard, James D’Arcy, Barry Keoghan, Kenneth Branagh, Cillian Murphy, Mark Rylance και Tom Hardy

Στους Κινηματογράφους