Κριτική ταινίας : Priscilla

Το Priscilla της Sofia Coppola είναι μια οπτικά υπέροχη βιογραφία, δυσκολεύεται, όμως, παρουσιάζοντας περιστασιακά προβλήματα ρυθμού και έλλειψη αφηγηματικής και θεματικής εξέλιξης.

Όταν η έφηβη Priscilla Beaulieu συναντά τον Elvis Presley σε ένα πάρτι, ο άντρας που είναι ήδη ένας σούπερ σταρ του ροκ εν ρολ γίνεται κάποιος εντελώς απροσδόκητος σε ιδιωτικές στιγμές: ένας συναρπαστικός σύντροφος, ένας σύμμαχος στη μοναξιά, ένας ευάλωτος καλύτερος φίλος. Μέσα από τα μάτια της Priscilla, η Sofia Coppola αφηγείται την αθέατη πλευρά ενός μεγάλου αμερικανικού μύθου, με την μεγάλη αγάπη αλλά και έναν ταραχώδη γάμο ανάμεσα στον Elvis & και την Πρισίλα, από την εποχή που υπηρετούσε στο στρατό μέχρι το ονειρεμένο κτήμα του, την Graceland, σε αυτό το πορτρέτο της αγάπης, φαντασίας και φήμης.

Η ταινία της Sofia Coppola προσπαθεί να εμβαθύνει στην ενδιαφέρουσα σκοτεινή φαντασία γύρω από την Πρισίλα και τον Έλβις, προσφέροντας μια οπτικά εντυπωσιακή εξερεύνηση της ζωής τους. Αντλώντας έμπνευση απο χαρακτήρες που δεν έχουν καθορισμένη αίσθηση του εαυτού τους, η σκηνοθέτης θέτει επιδέξια την πάλη της Πρισίλα με την ατομικότητα στο προσκήνιο. Η αφήγηση εκτυλίσσεται καθώς η ύπαρξή της συνδέεται περίπλοκα με τον Έλβις, απηχώντας το επαναλαμβανόμενο θέμα της απουσίας υποκειμενικότητας στις απεικονίσεις τους.

Αν και αποτυπώνει με επιτυχία την αναζήτηση ταυτότητας της Πρισίλα, το κύριο μειονέκτημα της ταινίας έγκειται στην κάπως στατική αφήγηση, η οποία στερείται τόσο τυπικής, όσο και θεματικής εξέλιξης μέχρι μια ξαφνική αλλαγή στα τελευταία 10 λεπτά. Η ιδέα της διεκδίκησης του εαυτού της Πρισίλα εισάγεται, αλλά θα μπορούσε να είχε αναπτυχθεί πιο διεξοδικά. Παρά τις επιφυλάξεις αυτές, η γοητεία που ασκεί η παρακολούθηση του ταξιδιού της Πρισίλα κάνει την ταινία ενδιαφέρουσα.

Η Cailee Spaeny δίνει μια αξιοσημείωτη ερμηνεία ως Priscilla, απεικονίζοντας επιδέξια τις προκλήσεις και την κακοποίηση στη σχέση της με τον Elvis. Και ο Jacob Elordi είναι αρκετά καλός στον ρόλο του. Παρά την κάπως βιαστική αφήγηση, η ταινία έχει μια διαφοροποιημένη προοπτική, επιτρέποντας στους θεατές να συμπάσχουν με τις εμπειρίες της Priscilla. Αν και δεν είναι άψογη, η εξερεύνηση των πολύπλοκων σχέσεων χωρίς ηθική κρίση προσθέτει βάθος στην αφήγηση, δημιουργώντας μια κινηματογραφική εμπειρία που προκαλεί σκέψεις.

Διατηρώντας έναν σεβασμό προς την Πρισίλα, η βιογραφία της Κόπολα μοιάζει περιστασιακά παρατεταμένη, ενδεχομένως επηρεασμένη από την άμβλυνση της συνήθους αισθητικής και των μουσικών επιλογών της σκηνοθέτη. Τεχνικά ζητήματα υπάρχουν, συμπεριλαμβανομένης της κακής ποιότητας ήχου σε συγκεκριμένες σκηνές. Παρ’ όλα αυτά, απεικονίζεται αποτελεσματικά η πολυπλοκότητα της σχέσης της Πρισίλα με τον Έλβις, ρίχνοντας φως σε μια σύντομη αλλά καθοριστική περίοδο της ζωής της.

Το Priscilla της Sofia Coppola είναι μια οπτικά συναρπαστική εξερεύνηση της ταραχώδους σχέσης της Πρισίλα και του Έλβις, απεικονίζοντας επιδέξια τη φρίκη της χαμένης υποκειμενικότητας σε ένα στοιχειωμένο πλαίσιο.

Σκηνοθεσία: Sofia Coppola

Πρωταγωνιστούν: Cailee Spaeny, Jacob Elordi, Ari Cohen, Dagmara Dominczyk, Lynne Griffin

Στους Κινηματογράφους

Πες μας την άποψη σου..